احراز هویت در شبکه های رادیوشناختگر بر مبنای مشارکت لایه ای با تأکید بر لای? فیزیکی و mac

تاکنون شبکه های بی سیم متنوعی با اهداف و مقاصد گوناگون در جهت رفع نیاز روزافزونِ جوامع به طیف فرکانسی ارائه شده اند که همگی از سیاست اختصاص طیف فرکانسی به صورت ایستا بهره می برند و در عین حال محدودیت ها و کاربری های خاص خود را دارند. در این شبکه ها می توان از روش های گوناگون تسهیم طیف فرکانسی بطور همزمان و در یک مکان جغرافیایی واحد بهره جست که این امر می تواند منجر به بروز تداخلات مضر شود. در دهه های گذشته رشد و پیشرفت خدمات بی سیم، جوامع را با مشکل کمبود طیف فرکانس رادیویی روبرو ساخته است. از اینرو بحث اصلی در استفاده از طیف فرکانسی، نحوه استفاده و تخصیص این منبع ارزشمند و البته محدود است تا در فضای ارتباطی شلوغ و پرترافیک آینده، به صورت هوشمندانه و پویا قابل مدیریت و کنترل باشد. جوزف میتولا با معرفی تکنولوژی رادیوشناختگر فصل تازه ای را در زمینه استفاده موثر از طیف فرکانسی گشود. این تکنولوژی قادر است با بهره گیری از اطلاعات بدست آمده از محیط، خود را به صورت هوشمندانه به گونه ای با محیط وفق دهد که موجبات افزایش کارآیی طیف های فرکانسی فراهم گردد. ویژگی های خاصِ شبکه های رادیوشناختگر، آنها را در مقایسه با شبکه های بی سیم سنتّی آسیب پذیرتر می سازد. در این شرایط احراز هویت با هدف جلوگیری از استفاده غیر مجاز افراد سودجو از طیف های فرکانسی اهمیت ویژه ای می یابد. در این پایان نامه پس از بررسی اجمالی بر روی ساختار کلی این شبکه و چالش های امنیتی پیش روی آن، به بررسی برخی از روش هایی که تاکنون برای احراز هویت در شبکه رادیوشناختگر پیشنهاد شده است، پرداخته می شود و در ادامه روشی جدید برای احراز هویت در این شبکه ها با بهره گیری از نظریه مشبّکه ارائه می شود که علاوه بر پیچیدگی محاسباتی کمتر نسبت به روش های پیشین، سرعت چشمگیر و قابل ملاحظه ای را نیز به همراه می آورد.